αργοσβηνοντας απο την επαρατη.συγκλονιστικη αφηγιση ενος γιου για την μητερα του.

Παρατηρώ τη μητέρα μου να σβήνει μέρα με τη μέρα, με τον καρκίνο να της κατατρώει τα σωθικά, να ρουφάει τη ζωή από μέσα της. Να τη λιώνει, όπως έλεγαν οι παλιοί αναφερόμενοι στην "παλιαρρώστια". Κανείς δεν τολμούσε να εκστομίσει τη λέξη καρκίνος.
Κάθομαι και την παρατηρώ να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού με τη συναίσθηση της αδυναμίας της έκδηλη πια, καθώς μάλλον μέσα της γνωρίζει πως από αυτή τη μάχη δεν πρόκειται να βγει νικήτρια. Το πάλεψε όμως. Δεκατέσσερις μήνες τώρα δίνει τον αγώνα της, από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε με το γιατρό, που ήθελα να ξέρει τι αντιμετωπίζει.
Στην περίπτωση του πατέρα μου, του το έκρυψα. Δεν ξέρω αν το είχε καταλάβει αλλά ποτέ δεν του είπα "έχεις καρκίνο, πεθαίνεις". Θυμάμαι παρατηρούσα και εκείνον πως φερόταν, είκοσι μέρες πριν φύγει. Στο μπαλκόνι του εξοχικού, εκεί που καθόταν απελπιστικά αδύναμος, σιωπηλός και με ένα αδιόρατα χαμένο βλέμμα.
Αυτό το βλέμμα ώρες, ώρες τώρα αρχίζω να το βλέπω και στο πρόσωπο της μητέρας μου. Είναι ίσως το κοινό βλέμμα που έχουν όλοι οι μελλοθάνατοι που νοιώθουν τη ζωή να τους εγκαταλείπει. Και καθρεφτίζεται στα μάτια τους. Είναι φόβος άραγε; Είναι απορία; Είναι το αντιφέγγισμα μιας άλλης αίσθησης, ενός διαφορετικού συναισθήματος από όσα γνωρίζουμε οι υπόλοιποι και που το βιώνει κάποιος μόνο σαν έλθει σε αυτή την κατάσταση;
Παρηγορώ τη θεία μου. Την αδελφή της. Που απεγνωσμένα πασχίζει να την κρατήσει στη ζωή λέγοντάς της να φάει. Είναι τραγική αυτή η εικόνα. Μου θυμίζει τη μητέρα μου που τη μέρα που μας άφησε ο πατέρας μου, με καρκίνο σε τρία σημεία στο κορμί του, εκείνη επέμενε το πρωί να του δώσει το χάπι για τον ελαφρώς αρύθμιστο θυρεοειδή του. Εκεί είναι που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Ή να τα κάνεις και τα δύο;
Δεν έχω κλάψει ακόμα παρά ελάχιστα. Παλιά ίσως να με ανησυχούσε αυτό, ίσως να είχα ενοχές πως είμαι "αναίσθητος", πως δεν είμαι "καλός γιος". Γνωρίζω όμως ότι θα έρθει ο καιρός του πένθους. Και θα τον βιώσω στην ώρα του, όπως πρέπει, συγχρονισμένα με το δικό μου σύμπαν, με τις δικές μου ανάγκες έκφρασης του θρήνου. Και σαν τελειώσει αυτό και γελάσω - γιατί δεν μπορείς να μη γελάσεις με έναν άνθρωπο από τον οποίο έχεις μυριάδες ευχάριστες αναμνήσεις, γνωρίζω ότι θα νοιώθω "γεμάτος" από εκείνη. Και είναι τόσο δυνατό αυτό το συναίσθημα που κρατάει για μια ολόκληρη ζωή.
Δεν αισθάνομαι κανένα κενό. Δεν νοιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω από το να παρακολουθώ και να φροντίζω να φύγει ανώδυνα. Να κλείσει τα μάτια και να κοιμηθεί. Θεωρώ πως ότι είχα να κάνω, να της δείξω και να της πω, το έχω κάνει. Πλέον, μένει μόνο το να με αισθάνεται ΕΚΕΙ.

Μάλλον έμαθα να αφήνω.....

*Ο πίνακας είναι του ούγγρου ζωγράφου Ρόμπερτ Μπερένι με τίτλο "Γυναίκα σε πολυθρόνα"