Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και η ασύμμετρη συμφωνία των καθεστωτικών κομμάτων.Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
Την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011 έγραψα ένα κείμενο με τον παραπάνω τίτλο και με αφορμή την απόρριψη της πρότασης για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Διένειμα το κείμενο στους δημοτικούς συμβούλους του δήμου Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου. Η πρόσφατη αυτοκτονία του υπαλλήλου του Μακεδονικού Ωδείου της Θεσσαλονίκης επικαιροποιεί μια σειρά από σκέψεις που διατύπωσε εκείνη την περίοδο. Από το Νοέμβριο του 2011 έως σήμερα
μεσολάβησαν διάφορα γεγονότα, αλλά ο πυρήνας των κρίσεων μου ταιριάζει απόλυτα και στη σημερινή κατάσταση.
Το κείμενο έχει ως εξής:
«Ο εκπεσμός: ζούμε στιγμές πολιτικής παραλογίας και ηθικού εκπεσμού. Η μεταφυσική υποκρισία βρίσκεται στο αποκορύφωμα της. Η χώρα ολισθαίνει σε κακοτοπιές και το μέλλον της προϊωνίζεται σκοτεινό. Υποβαθμίζεται το κοινοβούλιο και επιβάλλεται πραξικοπηματικά ένας τραπεζίτης ως πρωθυπουργός της χώρας. Το διαρκές έγκλημα εις βάρος των θεσμών των θεσμών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος συντελείται προ των οφθαλμών μας.
Η συμφωνία: το πραξικόπημα δεν προέκυψε τυχαίως. Συντελέστηκε με απόλυτη μεθοδικότητα και ακρίβεια. Οι πολιτικοί φορείς του παλαιοκομματικού κατεστημένου φρόντισαν να μην αφήσουν κανένα περιθώριο στον ελληνικό λαό. Ο καταμερισμός εργασίας και η διανομή των ρόλων υπήρξαν ιδανικοί. Τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης των παλαιοκομματικών μηχανισμών λειτούργησαν σε πλήρη συντονισμό και προέκυψε η ασύμμετρη συμφωνία.
Το φαινομενικό θέατρο του παραλόγου το οποίο παρακολουθήσαμε όλες τις μέρες πριν το πραξικόπημα ενορχηστρωνόταν λεπτό προς λεπτό. ΟΙ αλεπούδες του μακιαβελισμού, όλων των κομματικών αποχρώσεων, συντονίστηκαν ασυνείδητα και ενστικτωδώς με ένα και
μοναδικό κριτήριο: να μη διαταραχθεί το status quo της πολιτικοκομματικής τάξης. Και μάλλον το πέτυχαν. Η αόρατη χείρα της αυτοσυντήρησης οδήγησε στην ασύμμετρη κομματική συμφωνία.
Το σκηνικό: οι κατά φαντασίαν σοσιαλιστές απαλλάχτηκαν από την απόλυτη ευθύνη των πράξεών τους, αφού τώρα μοιράζονται με άλλους το βάρος της απόφασης σε κρίσιμα ζητήματα. Για να διασώσουν το ισχνό πολιτικό τους σαρκίο δέχθηκαν ακόμη και τον εξευτελισμό να «παραδώσουν» ως πολιτικό υφιστάμενο – κάτι σαν ένα είδος πολιτικού αιχμαλώτου – στο γνωστό «πελεκηφόρο» της ακροδεξιάς υψηλόβαθμο πολιτικό στέλεχος του κόμματός τους.
Οι ιδεοληπτικοί της υπερσυντηρητικής αξιωματικής αντιπολίτευσης τυφλωμένοι από το πάθος για εξουσία και παρασυρμένοι από την έκδηλη μνησικακία του πρώην αποστάτη αρχηγού τους και την ασίγαστη του επιθυμία για θριαμβευτική επάνοδο – ο άνθρωπος είναι διαρκής εθνικός κίνδυνος – αγνόησαν όλες τις διακινδυνεύσεις και βύθισαν ακόμη περισσότερο τη χώρα στο χάος και τον όλεθρο, ασκούμενοι σε μια παράλογη πολιτική εκδοχή του «εντός εκτός και επί τα αυτά». Τα άτομα ονειρεύονται υπουργικούς θώκους και καλύπτονται πίσω από τη «μεταφυσική υποκρισία» περί σωτηρίας της πατρίδος και άλλα γλυκανάλατα.
Οι κατά φαντασίαν επαναστάτες και εκφραστές των δικαίων του λαού διατήρησαν την καθαρότητά τους και αποκόμισαν ως λεία από τούτη την άτυπη συμφωνία τη διαχείριση του «πεζοδρομίου» και τη γραφειοκρατική τους νομενκλατούρα άθικτη και αναμφισβήτητη, εκτός τούτων ικανοποίησαν και τη «μεταφυσική υποκρισία» των χαμηλόβαθμων στελεχών και οπαδών τους περί επαναστάσεως και άλλα παρωχημένα μεσσιανικά.
Οι μισάνθρωποι του πολιτικού συστήματος έκαναν με μιας το άλμα στην κυβερνητική εξουσία. Το παλαιοκομματικό καθεστώς εξαναγκάζει τον ελληνικό λαό στο σύνολό του να δεχθεί ως θεσμικούς παράγοντες τα «πολτικά» και ηθικά απολειφάδια της κοινωνίας μας. Εκπεσμός και όνειδος για την Ελληνική Δημοκρατία λίγες μέρες πριν τον εορτασμό της επετείου της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ovem commitere lupo.
Οι περίφημοι ριζοσπάστες και ανανεωτές της παλαιοκομματικής Αριστεράς, αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια ότι είναι μια πολιτική καρικατούρα χωρίς σπονδυλική στήλη. Το διαρκές ολίσθημα της χώρας προς τη συντήρηση και την καταστροφή είναι και δικό τους επίτευγμα. Ανεύθυνοι μικροαστοί, κομματικοί γραφειοκράτες, αποφάσισαν για άλλη μια φορά με γνώμονα τις ιδεοληψίες και τη «βόλεψή» τους.
Last but not least, οι νεόκοποι Οικολόγοι πρόφτασαν να αποδείξουν ότι είναι εξίσου «Ελληνάρες», όπως και οι υπόλοιποι παλαιοκομματικοί. Απέρριψαν και αυτοί, οι λαλίστατοι υπερασπιστές της άμεσης δημοκρατίας, την πρόταση για δημοψήφισμα. Μοναδικό τους γνώμονα είχαν τις δημοσκοπήσεις, τις πιθανές έδρες στο κοινοβούλιο και τον «εαυτούλη» τους.
Η «συμφωνία»: η πρόταση για δημοψήφισμα έφερε κάποια αναστάτωση. Αλλά ο αντιδράσεις ήταν γνωστές εκ των προτέρων. Η διάταξη των παλαιοκομματικών δυνάμεων και οι θέσεις τους δεδομένες. Ο δρόμος για ένα βελούδινο πραξικόπημα κοινοβουλευτικού τύπου προϋπόθετε την απόρριψή της πιο δημοκρατικής λύσης. Η πρόταση υποβλήθηκε δημοσίως για να απορριφθεί δημοσίως και να έχουν όλοι ένα άλλοθι, μια δικαιολογία. Όπως ακριβώς και έγινε με όλους τους τύπους της κοινωνίας του θεάματος: δηλώσεις, αντιδηλώσεις, κρίσεις, επικρίσεις, προτάσεις, αρνήσεις, διαβουλεύσεις, διαπραγματεύσεις. Τα τανκς αυτή τη φορά δε βγήκαν στους δρόμους, μπήκαν μέσω της τηλεόρασης απευθείας στο σαλόνι του σπιτιού μας, με όλους τους κοινοβουλευτικούς τύπους. Η πολυφωνική πολυκομματική δικτατορία των παλαιοκομματικών σχηματισμών επιβλήθηκε αναίμακτα. Τα «θύματα» θα τα αναζητάμε σε λίγα χρόνια στις στατιστικές του θανάτου, των ιατρικών δελτίων και της μετανάστευσης: επιχειρηματίας αυτοκτόνησε, νεαρός νεκρός σε ληστεία, νήπια υποσιτίζονται, ηλικιωμένοι χωρίς ιατρική περίθαλψη, νέοι επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα κ.ο.κ.
Η γνώμη όλων αυτών και εκατομμύρια άλλων ήταν περιττή για την ανεύθυνη νομενκλατούρα της πολιτικής τάξης της χώρας. Είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να γίνει».