Περί πολιτικής οικογενειοκρατίας...Γραφει ο Α Λιολιος,Ιατρος και παραγωγός ιατρικών media

Διαβάζω τελευταία, μάλλον απαξιωτικά σχόλια για γόνους πολιτικών οι οποίοι συνεχίζουν την επαγγελματικο-πολιτική πορεία των γονέων τους. Ελέγχονται λοιπόν οι γόνοι αυτοί, ότι εκλέγονται σε βουλευτικούς και λοιπούς θώκους με σημαντικότερο προσόν τη συγγένειά τους με τον γεννήτορα πολιτικό. Διαχέεται λοιπόν η εντύπωση, ότι έτσι αδικούνται οι μη γονιδιακά προικισμένοι υποψήφιοι.
Είναι όμως έτσι; Μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση θα δείξει ότι η κακώς εννοούμενη «οικογενειοκρατία»

τελικά συμβάλλει θετικά στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι λόγοι είναι απλοί και παρατίθενται παρακάτω:
1. Ο γεννήτωρ πολιτικός, εκλεγόμενος συνήθως επί σειράν ετών, έχει επιδείξει απτά δείγματα της διοικητικής του ικανότητος. Η πλούσια αυτή πολιτική εμπειρία, μεταλαμπαδεύεται συστηματικά και σε βάθος χρόνου στον γόνο, ο οποίος δεν θα υποπέσει έτσι στα ίδια καλοπροαίρετα, πλην όμως χρονοβόρα ανθρώπινα λάθη του γεννήτορος. Την μεταβίβαση αυτή ευνοεί και το κατά 50% ταυτόσημο γενετικό υλικό, το οποίο εγγυάται την ίδια άψογη και συνεπή περαιτέρω πολιτική πορεία. Πέραν τούτων, πράγματα φαινομενικά απλά αλλά συχνά απαιτητικά, όπως είναι η εξοικείωση με τους δαιδαλώδεις χώρους της Βουλής, η ανεύρεση του παραχωρηθέντος γραφείου και η γνωριμία με το αντίστοιχο βοηθητικό προσωπικό, απλοποιούνται με τις οδηγίες και -γιατί όχι- με τη συγκινητική παρουσία και καθοδήγηση του γεννήτορος. Δίδεται έτσι ένα συγκινητικό παράδειγμα των αλληλέγγυων δεσμών της ελληνικής οικογένειας, δεσμοί οι οποίοι προφύλαξαν πολλούς Έλληνες από την απελπισία της κρίσης που διέρχεται η πατρίδα μας.
2. Δεδομένου ότι η πολιτική είναι κυρίως τέχνη, ο γόνος δεν χρειάζεται να απολέσει πολύτιμο χρόνο σε σπουδές και εξάσκηση οποιουδήποτε χρονοβόρου, παραγωγικού (με την αυστηρή έννοια του όρου) επαγγέλματος μη σχετιζόμενου με την πολιτική. Αντίθετα, μπορεί ν' αφιερώσει ξεκούραστος, με όρεξη κι ενθουσιασμό, τον πολύτιμο αυτό χρόνο στην υπηρεσία του ελληνικού λαού, κυριολεκτικά εφ' ώ ετάγη. Μερικοί άλλοι, ίσως λιγότερο ανθεκτικοί, αφιερώνουν μερικά χρόνια σπουδών κυρίως σε αγγλοσαξωνικά ή βαλκανικά πανεπιστήμια ώστε να συμπληρώσουν την τέχνη τους με την απαραίτητη θεωρητική κατάρτιση.
3. Η παραμονή του γόνου με το ίδιο επίθετο, στις ίδιες πολιτικές επάλξεις, βοηθά την συνεχιζόμενη και απρόσκοπτη πρόσβαση του απλού λαού και ιδιαίτερα των ηλικιωμένων στην κεντρική εξουσία. Κι αυτό επειδή οι ευπαθείς αυτές ομάδες, δεν θα χρειαστεί να μπουν στην διαδικασία απομνημόνευσης νέων τηλεφώνων, νέων διευθύνσεων, ονοματεπωνύμων, γραμματέων κλπ. Ο κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος θα βρίσκεται εκεί ακριβώς όπου τον αφήσανε προεκλογικά.
4. Τέλος, με δεδομένο ότι «η μεν τέχνη μακρά, ο δε βίος βραχύς», ο καταξιωθείς πλέον γόνος θα μπορέσει κι αυτός με την σειρά του να μεταβιβάσει την αθροιστική πολιτική του εμπειρία στους δικούς του πλέον νεοσσούς, με συνέπεια, να συνεχίζει να βελτιώνεται το πολιτικό know-how των Ελλήνων πολιτικών. Ως τελικό αποτέλεσμα, θα μειώνονται συνεχώς τα παραδείγματα πολιτικού ερασιτεχνισμού τα οποία ταλανίζουν την χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Και για να εξαφανίσω οποιονδήποτε εναπομείναντα ενδοιασμό, θα δανειστώ το παράδειγμα της επιχειρηματικής ζωής: Γιατί είναι αποδεκτό κι επαινετό ο φαρμακοποιός, ο βιομήχανος, ο οδηγός ταξί να μεταβιβάζουν στους γόνους τους τις οικογενειακές τους επιχειρήσεις; Δεν νοιάζονται αυτοί για το καλό της επιχείρησης; Για τους μη-συγγενείς υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να εργασθούν ως σύμβουλοι, στελέχη, εργάτες.
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, δεν είναι καιρός για πειραματισμούς. Όταν με το καλό η χώρα μας βγει από την κρίση, θα έχουν όλοι τη ευκαιρία να δοκιμαστούν στην πολιτική αρένα. Ελπίζω όχι με καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα μας.
Αλλά ως τότε, «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».
*Ο Αντώνης Λιόλιος είναι ιατρός και παραγωγός ιατρικών media.