Ομιλια βουλευτη Ημαθιας Γ Ουρσουζιδη για την ΕΒΖ στην Βουλη

Κύριοι Υπουργοί, αγαπητοί συνάδελφοι, σεβαστά παιδιά που αποτελείτε το μέλλον για την αποτίναξη του ζυγού που έχει πέσει τα τελευταία χρόνια  πάνω στη χώρα, γιατί απλά δεν χρωστάτε τίποτε σε κανέναν.
    Η βασική ένσταση για το μέρος της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που
αφορά στη ρύθμιση βεβαιωμένων οφειλών στη φορολογική διοίκηση, είναι ότι πρόκειται για μία χαριστική πράξη.
    Κατηγορούμαστε ότι κάναμε μία χαριστική ρύθμιση στους μεγαλοφειλέτες, για εκείνους δηλαδή που ξεπερνούν το  ένα εκατομμύριο ευρώ. Και το λένε αυτοί, που καλά γνωρίζουν, ότι από το 1997 και παλιότερα ακόμη, χρέη πολιτών από φορολογικές παραβάσεις, κάθε είδους παραβάσεις, αδυνατούσαν να τα εισπράξουν.
    Έρχεστε το 2013, προσαυξάνετε αυτά τα χρέη - αντί να φροντίσετε να τα εισπράξετε - και στη συνέχεια εγγράφετε αυτές τις προσαυξημένες οφειλές στον κρατικό προϋπολογισμό, δημιουργώντας μία πλασματική εικόνα στον ελληνικό λαό, αυτήν του πλεονάσματος. Πλεόνασμα βεβαίως, σε προσδοκίες, σε ανέξοδες υποσχέσεις μιας πολιτικής που έσβησε κυριολεκτικά από το χάρτη επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες, στα πρότυπα της οικονομικής πολιτικής που ασκείται στη Βόρειο Κορέα.
    Αποδειχθήκατε πιστοί οπαδοί των στρεβλών εφαρμογών του υπαρκτού σοσιαλισμού.       Αυτή η πολιτική υπήρξε ταυτόχρονα άκρως υποκριτική, αφού γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι αποπληρωμές αυτών των οφειλών ήταν ουσιαστικά μηδενικές , διότι, ενώ δημιουργήθηκαν σε συνθήκες σαφώς ευνοϊκότερες, καλείτε τους πολίτες - εν έτη 2013 – σε συνθήκες καταστροφής κυριολεκτικά της οικονομίας, να ανταποκριθούν και μάλιστα με απίστευτες προσαυξήσεις της τάξης του 3% το μήνα παρακαλώ!
    Αναρωτιέται κανείς: υπάρχει άραγε, ίχνος σοβαρότητας σε αυτήν την πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια;
    Δε θα πω τίποτε παραπάνω, αλλά θα πρέπει να τονίσω, ότι η εισπραξιμότητα αυτών των οφειλών, σύμφωνα με δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού σε αυτήν εδώ την αίθουσα, δεν  ξεπερνούσαν το 0,05%.
    Δηλαδή, για να καταλάβει ο πολίτης σε κάθε εκατομμύριο που προσδοκούσατε να εισπράξετε, μόλις 500 ευρώ αντιστοιχούσαν σε αυτό που πραγματικά έμπαινε στα δημόσια ταμεία .
    Αυτή ήταν η πολιτική σας - και εύλογα αναρωτιέται κανείς - αν η πολιτική σας ήταν να κρατάτε ομήρους τους πολίτες επί σειρά ετών, εφαρμόζοντας και επιβάλλοντας έμμεσα τις επιλογές σας.
   Με την εφαρμογή της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου ήδη έχουν εισρεύσει στα ταμεία του κράτους αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
   Το ζήτημα πλέον είναι, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις στην πραγματική οικονομία, ώστε να αποδειχθούν βιώσιμες αυτές οι ρυθμίσεις, που αφορούν πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ προσδοκάται να εισπραχθούν γύρω στα 700 εκατομμύρια ευρώ έως το 2023.
   Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι σταματά ο στρουθοκαμηλισμός της φορολογικής διοίκησης και δημιουργούνται προϋποθέσεις επανένταξης στην διαδικασία της παραγωγής επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων, καταργώντας ταυτόχρονα το καθεστώς ομηρίας, όπως προανέφερα.
    Έρχομαι τώρα στο θέμα της ζάχαρης. Η εταιρεία αυτή λειτουργεί από το 1960. Υπήρξε ο βασικός πυλώνας τυποποίησης της αγροτικής παραγωγής και προσέφερε πράγματι στην ελληνική οικονομία σε συνθήκες  «παχιών αγελάδων».
      Τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα πάντα με την έκθεση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, υπήρξαν σοβαρά προβλήματα που αφορούν στη λειτουργία, στα διαρθρωτικά προβλήματα τα οποία έχει η επιχείρηση, ζημιογόνες χρήσεις, προβλήματα ρευστότητας, σαν επακόλουθο της κατάρρευσης των τιμών, όπως αναφέρεται στο εισηγητικό σημείωμα της ΕΒΖ.
     Αξίζει να τονιστεί ότι οι ζημιές προχωρούν. Το 2008 ήταν 7,5 εκατομμύρια ευρώ, το 2009 ήταν 47,5 εκατομμύρια ευρώ, το 2010 ήταν 34 εκατομμύρια ευρώ, το 2011 ήταν 17 εκατομμύρια ευρώ, το 2012 ήταν 1 εκατομμύριο ευρώ, το 2013 ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ και το 2014 ήταν 57 εκατομμύρια ευρώ. Επαναλαμβάνω ότι αυτά είναι στοιχεία από το εισηγητικό σημείωμα της Ελληνικής Βιομηχανίας ζάχαρης.
     Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, γιατί κάποιος πρέπει, με αυτήν την εικόνα που παρουσιάζει Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης να δώσει 30 εκατομμύρια ευρώ, ώστε να λειτουργήσει το εργοστάσιο;
     Προβληματίστηκα πάρα πολύ σε σχέση με την εικόνα που πρέπει να δίνει ένας άνθρωπος που διαχειρίζεται ξένο χρήμα.
     Εν συντομία, δυστυχώς, θα πρέπει να πω , ότι ο πρώτος που θα πληρώσει το τίμημα είναι ο ίδιος ο αγρότης, ο οποίος επένδυσε σε μία σειρά από υποδομές, από εργαλεία, τα οποία θα του είναι άχρηστα  αν κλείσει αυτό το εργοστάσιο,  και αυτά τα «ευαγή- ευγενή» τραπεζικά ιδρύματα, στα οποία έχουν χρεωθεί όλοι οι αγρότες, θα τους καλέσουν να πουλήσουν τα χωράφια και τα σπίτια τους για να ανταπεξέλθουν. Ο πρώτος παράγοντας είναι αυτός.
     Δεύτερος παράγοντας:  Οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία ζάχαρης θα έπρεπε να βγουν στην ανεργία σ΄ ένα περιβάλλον ιδιαίτερα δύσκολο στο να βρουν μία εργασία, ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής.
    Τρίτος παράγοντας: Είναι δυνατόν να κλείνουμε μία βιομηχανία ,η οποία έχει έναν προνομιακό χαρακτήρα σε σχέση με τον τόπο στον οποίο ζούμε, σε επίπεδο Βαλκανίων; Όπως πολύ σωστά είπε ο εκπρόσωπος από το «ποτάμι», είναι μία δραστηριότητα την οποία σχεδόν μονοπωλιακά διεκδικούμε.
     Άρα  λοιπόν, υπάρχει εκείνη η αιτία, κάτω από την οποία θυσιάζει κάποιος  αυτά τα τριάντα εκατομμύρια, αναλαμβάνοντας το ρίσκο απέναντι στους ανθρώπους οι οποίοι μοχθούν, από ανθρώπους που δουλεύουν για πεντακόσια, εξακόσια, επτακόσια ευρώ και παράγουν αυτόν τον πλούτο. Τα παίρνουμε, τα δίνουμε και τα εμπιστευόμαστε σε κάποιους ανθρώπους.
     Όσον αφορά τις επιλογές που έγιναν στη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου, ήδη έχω πει την άποψή μου στην Επιτροπή Παραγωγής. Δεν συμφωνώ, άλλα πράγματα περίμενα. Περίμενα ανθρώπους – από αυτούς που έχουν σπουδάσει και τους αρπάζουν κυριολεκτικά οι ξένες αγορές, με ανατρεπτικές ιδέες, με ιδέες που δίνουν μία άλλη αντίληψη σε αυτό που λέγεται παραγωγή, να στελεχώσουν την διοίκηση αυτού του εργοστασίου.
     Όμως, εύχομαι να διαψευστώ και του χρόνου να έρθω εδώ, από αυτό το βήμα και να μιλήσω για το ότι ήμουν υπερβολικός σε κάποιες από τις τοποθετήσεις μου.
    Εμένα με άκουσαν στην επιτροπή παραγωγής, με άκουσαν κι εδώ σήμερα οι εργαζόμενοι. Δε θα με ξαναδούν, ούτε θα παρέμβω ποτέ στο έργο της διοίκησης, λέγοντας «διορίστε αυτόν, κάντε εκείνο, κάντε τ’ άλλο».
     Το ξέρουν και θα με θυμηθούν, όταν θα δεχθούν τέτοιες ενοχλήσεις, γιατί αυτή ήταν μια πραγματικότητα πολλών ετών στο παρελθόν.

      Σας ευχαριστώ κι εύχομαι καλή επιτυχία.