Από τον Γιώργο Πράτανο
Η φιγούρα του ξεχωρίζει ανάμεσα σε εκείνους που μπαίνουν και διακόπτουν τους πλειστηριασμούς. Σαν ήρωας βγαλμένος από παραμύθια άλλων εποχών, ο 34χρονος γιατρός μιλάει στο People για την κοινωνική του δράση και όσα τον εμπνέουν.
Στα ερασιτεχνικά βίντεο από κινητά μέσα από τις αίθουσες των Ειρηνοδικείων της Αττικής εύκολα μπορεί να
ξεχωρίσει κανείς έναν μαχητικό άντρα με ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά. Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος είναι ένα από τα ηγετικά στελέχη του Κινήματος «Δεν Πληρώνω», που δημιουργήθηκε το 2009. Ο 34χρονος χειρουργός οφθαλμίατρος είχε επιδείξει αγωνιστική δράση από τα μαθητικά του χρόνια, ενώ στην Ιατρική Σχολή Αθηνών όπου και φοίτησε εντάχθηκε στην αριστερή ανεξάρτητη φοιτητική παράταξη ΕΑΚ, που δεν εκπροσωπεί κάποιο κόμμα.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Κινήματος, τα τελευταία τριάμισι χρόνια σταματούν περίπου 70 πλειστηριασμούς την εβδομάδα. «Οι πλειστηριασμοί πραγματοποιούνται στα ειρηνοδικεία, όταν τελειώνουν τα δικαστήρια. Δεν γίνονται με ειρηνοδίκη, τους κάνουν οι συμβολαιογράφοι, οι οποίοι είτε έχουν προσφορά από πριν είτε υπάρχει κάποιο άτομο εκείνη την ώρα που κάνει προσφορά» μου εξηγεί. Τότε είναι που εμφανίζεται εκείνος και οι σύντροφοί του. «Μπαίνουμε στο χώρο και διακόπτουμε τη διαδικασία με τη φυσική μας παρουσία. Άλλοτε οι συμβολαιογράφοι είναι πιο συνεργάσιμοι, άλλοτε όχι. Εμείς εμποδίζουμε τον πλειστηριασμό της λαϊκής περιουσίας και όχι της μεγάλης ιδιοκτησίας». Οι ιστορίες που περιγράφει δεν είναι ευχάριστες, αλλά περιέχουν και ένα αίσθημα ανακούφισης. Όταν του ζητώ να μου εξιστορήσει το πιο ακραίο που έχει ζήσει σε ιστορία πλειστηριασμών, δεν το σκέφτεται και πολύ: «Αφορά μια υπόθεση τετραμελούς οικογένειας, με άνεργους γονείς και δύο παιδιά, που έχαναν την πρώτη τους κατοικία για χρέος 2.400 ευρώ στο Δήμο Αθηναίων. Αυτό έλαβε χώρα στο ειρηνοδικείο Ιλίου, ο συμβολαιογράφος είχε προσφορά, οπότε ο πλειστηριασμός θα είχε πραγματοποιηθεί. Εμείς τον εμποδίσαμε κι αυτό ήταν σημαντικό και ως πρακτικό αποτέλεσμα, αφού οι άνθρωποι συνεχίζουν να μένουν σπίτι τους».
«Δεν με νοιάζουν τα αξιώματα»
Η κεντρική πολιτική σκηνή και μια θέση στα βουλευτικά έδρανα δεν αποτελούν αυτοσκοπό για τον ίδιο. «Δεν θέλησα να εξαργυρώσω τον αγώνα μου με μια βουλευτική υποψηφιότητα» λέει και θυμάται ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: «Το πιο αστείο ήταν η πρόταση που είχα από τον ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές του Σεπτέμβρη – όχι τις πρώτες, που υποτίθεται ήταν ακόμη αντιμνημονιακός. Μετά το Μνημόνιο που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας ήμασταν από τις πρώτες συλλογικότητες που εισχώρησαν στη Λαϊκή Ενότητα, με τη λογική πως θα ήταν το σύνολο των αντιμνημονιακών. Όταν είδαμε πως αυτό δεν συμβαίνει, αποχωρήσαμε, γιατί δεν είχε νόημα».
Ο Λεωνίδας δηλώνει πως «στο Κίνημα “Δεν Πληρώνω” «συναναστρεφόμαστε με πιο φτωχά στρώματα και βλέπουμε τη φτωχοποίηση». Μου διηγείται και μια ιστορία που του συνέβη λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. «Πρόσφατα, βρεθήκαμε στην Πεύκη, σε μια τετραμελή οικογένεια –μητέρα, κόρη, γιος, γιαγιά– που δεν είχε ρεύμα. Ζει σε ένα πολύ όμορφο σπίτι. Η μητέρα είναι δημόσιος υπάλληλος, δικαστικός, η μόνη που δουλεύει στην οικογένεια. Η γιαγιά κατάκοιτη, που αναγκαστικά πρέπει να πληρώνει τα φάρμακα με συμμετοχή. Η κόρη, που είναι μια όμορφη και μορφωμένη κοπέλα, μας αποκάλυψε πως “μετά βίας τρώμε”. Δούλευε κι εκείνη περιστασιακά σε καφέ. Το γιο δεν τον είδαμε. Ήταν νοικοκυραίοι άνθρωποι που έπεσαν στην ανάγκη μας, όταν ήρθε η εξαθλίωση. Είχαν χρέος στη ΔΕΗ περίπου 3.500 ευρώ και τους έκοψαν το ρεύμα. Εμείς τους το επανασυνδέσαμε». Ο ίδιος υποστηρίζει πως «δεν είναι ρευματοκλοπή, αφού ο μετρητής συνεχίζει να γράφει κανονικά». Τα περιστατικά αυτά είναι πάρα πολλά τονίζει. «Ακόμη και οι ρυθμίσεις της ΔΕΗ για αποπληρωμή σε δόσεις δεν εξυπηρετούν κανέναν. Αν τους πεις ότι μπορείς να δίνεις 50 ευρώ το μήνα, σε διώχνουν. Άρα και εκείνοι δεν θα πάρουν ποτέ χρήματα».
«Δεν θέλω να φύγω από τη χώρα»
Ο Λεωνίδας γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Πατήσια, σε μια πολιτικοποιημένη οικογένεια. Ο αδελφός του και η μητέρα του είναι και εκείνοι ενεργά μέλη του «Δεν Πληρώνω». «Τρέχω με το Κίνημα, αλλά έχω και προσωπική ζωή. Όσο μπορώ περνάω χρόνο με τους φίλους μου, την οικογένειά μου» μου εξηγεί. «Οι πιο πολλοί μου φίλοι είναι πολιτικοποιημένοι». Πολλοί από τους παλιούς του συμφοιτητές έχουν φύγει στο εξωτερικό. Εκείνος δεν το σκέφτεται. «Θεωρώ πως πρέπει να μείνουμε στη χώρα μας, να παλέψουμε και να αλλάξουμε τα πράγματα. Για αυτό το λόγο θα επενδύσω στη χώρα μου, για να μπορώ και εγώ να ζήσω αξιοπρεπώς, αλλά και να προσφέρω ιατρικά σε συμπολίτες μου». Αυτό τον καιρό ο Λεωνίδας παλεύει για να ανοίξει το δικό του οφθαλμολογικό ιατρείο. «Προσπαθώ να στήσω το ιατρείο μου, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα» δηλώνει.
Ο ίδιος περιγράφει τη ζωή του ως φυσιολογική. «Είχα πάντοτε μια φυσιολογική ζωή ως παιδί και ως φοιτητής. Δεν ήμουν σε κομματικά γραφεία ή κλεισμένος στο δωμάτιό μου να στοχάζομαι πότε θα γίνει η επανάσταση» μου λέει. Εκτός από τη μητέρα και τον αδελφό του, Ηλία, και η σύντροφός του συμμετέχει κι εκείνη στους αγώνες. Ο γάμος δεν είναι μια σκέψη που τον απωθεί. «Μπορεί η οικονομική συγκυρία να είναι δύσκολη, αλλά θα παντρευόμουν. Το να κάνεις οικογένεια και να έρθει ένα παιδί είναι πολύ πιο δύσκολο από πριν, αλλά θεωρώ πως σε ένα ομιχλώδες τοπίο εμείς θα πρέπει να κάνουμε τη φυγή προς τα εμπρός. Δεν θα πρέπει να πέσουμε σε κατάθλιψη, να κλαίμε τη μοίρα μας, ούτε να αναστείλουμε τα σχέδια ζωής μας. Θα πρέπει να είμαστε μετριοπαθείς σε όλα, ταπεινοί και να κάνουμε συλλογικό αγώνα».
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη στο περιοδικό People που κυκλοφορεί αυτό το Σάββατο μαζί με το Πρώτο Θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑ ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ