Πανηγύρισε στη Βέροια η Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά επί τη εορτή της Ζωοδόχου Πηγής.

Την Παρασκευή της Διακαινησίμου το πρωί στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά στη Βέροια τελέστηκε πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος τουΣεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας,Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.

Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας τελέστηκε ο καθιερωμένος αγιασμός στο προαύλειο της Μονής.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καί περιπά­τει».

Ἕνα θαῦμα ἀκούσαμε νά μᾶς πε­ριγράφει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς Πράξεις τῶν ἀποστόλων, ἕνα ἀπό τά πρῶτα θαύματα τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Κυρίου.

Ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης ἀνέ­βαι­ναν στόν ναό νά προσευχηθοῦν καί στήν εἴσοδό του συνάντησαν ἕναν ἀνάπηρο ἐκ γενετῆς, ἕναν ἄν­θρωπο πού δέν εἶχε περπατήσει ποτέ στή ζωή του καί τόν ὁποῖο οἱ συγ­γενεῖς του τόν ἔφερναν ἐκεῖ κάθε ἡμέρα γιά νά ζητᾶ ἐλεημο­σύνη, ἀπό ὅσους ἐρχόταν στόν ναό.

Ἔτσι ἀπευθύνθηκε καί στούς δύο ἀπο­στόλους καί πιθανότατα νά ἀπο­γοητεύθηκε, ὅταν ὁ ἀπόστολος Πέ­­τρος τοῦ εἶπε ὅτι χρήματα δέν ἔχω νά σοῦ δώσω, θά σοῦ δώσω ὅ­μως αὐτό πού ἔχω.

Τί θά μποροῦσε νά τοῦ δώσει; θά σκέφθηκε ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος ἄν­θρωπος, ὁ ὁποῖος δέν θά μπο­ροῦ­σε ποτέ νά φαντασθεῖ ὅτι εἶναι δυνατόν νά τοῦ χαρίσει τήν ὑγεία του. Καί ὅμως ὁ Πέτρος ἐπι­καλού­με­νος τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ζή­τησε νά σηκωθεῖ καί νά πε­ριπα­τήσει. Καί τό θαῦμα ἔγινε. Καί ὁ ἀνάπηρος περπάτησε καί εἰσῆλ­θε στόν ναό καί δόξασε τόν Θεό.

Ἡ πίστη τοῦ ἀποστόλου Πέτρου στόν λόγο τοῦ Κυρίου, ὅτι «ὁ πι­στεύων εἰς ἐμέ τά ἔργα ἅ ἐγώ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει καί μείζονα τού­των ποιήσει», βρῆκε τήν ἔκ­φρασή της στήν πρόσκληση πού ἀπηύ­θυ­νε πρός τόν χωλό ἄνθρωπο ἐπι­κα­λούμενος τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ πίστη του αὐτή συνήντησε τήν πίστη τοῦ ἀσθενοῦς, πού τόλ­μησε νά κάνει τό βῆμα, τόλμησε νά πιστεύσει στό θαῦμα, ὅσο παρά­ξενο καί ἄν τοῦ φάνηκε, ὅσο καί ἄν στήν ἀρχή σκέφθηκε ὅτι θά προ­­­­­τιμοῦσε νά τοῦ δώσει ὁ ἀπό­στο­­λος Πέτρος τήν ἐλε­η­­μοσύνη πού τοῦ ζήτησε.

Ἡ πίστη εἶναι ἡ προϋπόθεση τοῦ θαύματος. Μία πίστη χωρίς ἀμ­φι­βο­λίες καί χωρίς ὑπολογισμούς, ἀλλά μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Αὐ­τή τήν πίστη διέθετε καί ἡ ὑπε­ραγία Θεοτόκος, γι᾽ αὐτό καί ἔζησε τό μεγαλύτερο θαῦμα πού θά μπο­ροῦσε νά ζήσει ποτέ ἄνθρω­πος, τό θαῦμα νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ· τό θαῦμα νά δώσει αὐτή τή ζωή στόν Θεό, δα­νεί­ζοντάς του τήν ἀνθρώπινη σάρ­­­κα· τό θαῦμα νά κρατήσει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ στή μητρική της ἀγκά­λη, νά ζήσει δίπλα του, νά τόν δεῖ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἀλλά καί ἀναστημένο, καί νά ἀξιωθεῖ νά πα­­ρίσταται ἐκ δεξιῶν τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης του, πρέσβειρα καί μεσίτρια μεταξύ Θεοῦ καί ἀν­θρώπων. Νά ἀξιωθεῖ νά ἀνα­δει­χθεῖ μέ τή χάρη τοῦ Υἱοῦ της Ζωο­δόχος Πηγή, ἡ ὁποία παρέχει ἄφθο­να τά ρεῖθρα τῆς χάριτος σέ ὅσους προστρέχουν μέ πίστη πρός Αὐτήν καί ζητοῦν τή βοήθειά της, ζητοῦν τήν ἴαση καί τή θεραπεία ἀπό κάθε σωματική καί ψυχική νό­­σο.

Ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς χάριτος πού ἔλαβε ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τά ἀναρίθμητα θαύματα πού ἐπι­τε­­λεῖ στήν ἱστορική μονή τῆς Ζω­ο­­δόχου Πηγῆς στήν Κωνστα­ντι­νού­πολη, τά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς ὁποίας τιμοῦμε σήμερα, Παρα­σκευή τῆς Διακαινησίμου, ὥστε ἀκόμη καί σήμερα, νά προστρέ­χουν οἱ πιστοί στή χάρη τῆς Ζωο­δόχου Πηγῆς καί νά λαμβάνουν τήν ἴαση, νά λαμβάνουν τή ζωή, πράγμα πού παρατηροῦμε καί ἐμεῖς ἐδῶ, καί ἰδιαιτέρως στό Ἁγίασμα, τό ὁποῖο εἶναι θαυματουργό, καί χαρίζει τήν ἴαση σέ ὅσους προστρέχουν μέ πίστη καί λαμβάνουν ἀπό τό ζῶν αὐτό ὕδωρ.

Γιατί ἡ ζωή πού προσφέρει ἡ Πα­ναγία μας δέν εἶναι μόνο ἡ ὑλική καί σωματική, εἶναι καί ἡ ζωή ἡ ψυ­χική καί πνευματική, εἶναι ἡ μυ­στική ζωή πού ὁ κάθε πιστός ἀγωνίζεται νά ζήσει, ἑνούμενος μέ τόν Χριστό. Εἶναι ἡ ζωή γιά τήν ὁποία λέγει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισ­σόν ἔχωσι».

Ἦλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός γιά νά χαρίσει τή ζωή σέ ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι εἴμασταν «νεκροί τῇ ἁ­μαρ­τίᾳ». Καί δέν μᾶς χάρισε μόνο τή ζωή, τή δυνατότητα δηλαδή νά ζήσουμε καί πάλι κοντά στήν πη­γή τῆς ζωῆς πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χρι­­στός καί ὁ Θεός-Πατέρας του, ἀλλά μᾶς ἔδωσε καί «τό περισ­σόν». Μᾶς ἔδωσε ἐκτός τῶν ἄλ­λων δωρεῶν του καί τήν Παναγία Μητέρα του, γιά νά τήν ἔχουμε κο­ντά μας, γιά νά τήν ἔχουμε δί­πλα μας καί νά εἶναι γιά μᾶς ἀκέ­νωτη πηγή ζωῆς, γιά νά εἶναι αὐτή πού μέ τή μεσιτεία της πρός τόν Υἱό της θά ἀνανεώνει μέσα μας τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἀνακαι­νί­ζοντας ὅ,τι ἔχει νεκρωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία· γιά νά εἶναι αὐτή πού θά δροσίζει μέ τά ζωήρ­ρυτα νάματά της τίς ψυχές μας πού εἶναι κου­ρασμένες καί ταλαι­πω­ρημένες ἀπό τόν κόσμο καί τήν κακία του, ἀπό τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα τῆς καθημερι­νό­τη­τος πού ὅλοι ἀντι­μετωπί­ζουμε.

Ἄς προστρέχουμε, λοιπόν, ἀδελ­φοί μου, ὅλοι μας πάντοτε πρός τήν Παναγία μας, πρός τή Ζωο­δό­χο Πηγή καί ἄς τήν πα­ρα­­καλοῦ­με νά μᾶς κάνει μετόχους τῶν θαυ­μάτων καί τῆς χάριτός της καί νά μᾶς ἀξιώσει καί τῆς αἰωνίου ζωῆς κοντά στόν ἀναστά­ντα Κύριο.

Αὐτό εὔχομαι, ἀδελφοί μου, πα­τρι­κά καί ἀπό καρδίας σέ ὅλους μας καί σέ ὅλους σας, ὅσοι προστρέξατε καί χθές καί σήμερα ἐδῶ, στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Δοβρᾶ, πού πανηγυρίζει τήν ἔφορο καί προστάτιδά της, τήν Παναγία τή Ζωοδόχο Πηγή, καί ἐμπιστευθήκατε ἐνώπιον τῆς ἱερῆς καί θαυματουρ­γοῦ Εἰκόνος της τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν σας. Καί εὔχομαι ἡ Πα­να­γία μας νά τά ἐκπληρώσει πρός ὠφέ­λειά σας καί νά εἶναι πάντοτε ὁδηγός καί συμ­πα­ρα­στάτις στή ζωή μας καί στήν πορεία ἰδιαιτέρως τῆς πατρίδος μας.

Εἶπα καί χθές, ἀλλά τό ἐπανέλαβα καί σήμερα, ὅτι τό Ἁγίασμα ἐδῶ τῆς Παναγίας μας εἶναι ὄντως θαυματουργό. Θυμούμεθα πρό ἐτῶν ἦρθε μία κυρία ἡ ὁποία σέ ὅλο τό σῶμα της εἶχε ἔκζεμα. Εἶχε πάει σέ πολλούς ἰατρούς, εἶχε φθάσει μέχρι καί τήν Ἀμερική καί δέν εἶχε βρεῖ τήν ἴασή της. Καί κάποια νύχτα βλέπει μία γυναίκα στόν ὕπνο της· τῆς λέει «πῆγες παντοῦ, σέ μένα ὅμως δέν ἦρθες». Λέει: «ποιά εἶσαι ἐσύ;». «Ἐδῶ», λέει, «γειτόνισσά σου εἶμαι», κάπου ἐδῶ κοντά ἔμενε ἡ γυναίκα. «Ἔλα στή Δοβρᾶ», τῆς λέει, «ἐκεῖ εἶμαι, ἐκεῖ εἶναι τό σπίτι μου». Καί ἦρθε καί πῆγε στό Ἁγίασμα καί ἔριχνε στό σῶμα της καί ἔπεφταν τά λέπια τοῦ σώματός της καί ἔβγαζε καί ἀτμούς.

Ἀλλά ἔχουμε δεῖ καί ἄλλες πολλές φορές θαύματα. Ὅταν ξεκινήσαμε νά κτίζουμε τό μοναστήρι, μετά τό 1994-1995, τό Ἁγίασμα πού δέν ἦταν ὅπως εἶναι σήμερα ἡ φιάλη τώρα, σταμάτησε. Στεναχωρηθήκαμε πάρα πολύ. Εἴπαμε, γιατί ἡ Παναγία μᾶς στερεῖ αὐτή τήν εὐλογία, αὐτή τή χάρη. Καί ὅταν τελειώσαμε καί κάναμε τά ἐγκαίνια τῆς Μονῆς, ἄρχισε νά τρέχει μόνο του. Περίμενε ὅλη τήν περίοδο τῶν ἐργασιῶν, σταμάτησε, καί μόλις ἀρχίσαμε, ἄρχισε πάλι νά τρέχει καί νά παρέχει τήν ἴαση καί τήν εὐλογία, σέ ὅσους προστρέχουν μέ εὐλάβεια καί ζητοῦν τή χάρη τῆς Παναγίας μας. Εὔχομαι νά εἶναι πλούσια σέ ὅλους μας, ἀδελφοί μου. Χριστός Ἀνέστη!