«Καληνύχτα Λούνα» ακούγεται μια παιδική φωνή μέσα στο σκοτάδι. Λίγη ώρα μετά, ο σκύλος δίνει ένα σάλτο από το κρεβάτι και αθόρυβα, όπως ακριβώς ανέβηκε, αποχωρεί κουνώντας την ουρά. Αποστολή εξετελέσθη. Το μικρό κορίτσι, έχει αποκοιμηθεί βαθιά. Είναι 11 ετών, χλωμή και λίγο ταλαιπωρημένη από
τις χημειοθεραπείες. Είπε στους γονείς της ότι όταν έρχεται σπίτι το σκυλάκι, βλέπει μαγικά όνειρα.
Η Λούνα, είναι ένα λαμπραντόρ 1,5 έτους, δουλεύει από 45 ημερών και κάνει παρέα με παιδιά που την έχουν ανάγκη.
«Συνήθως εκπαιδεύουν σκυλιά φύλακες. Εμείς σκεφτήκαμε να εκπαιδεύσουμε έναν σκύλο για να βοηθήσουμε παιδιά με διαφορετικά δεδομένα». Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής σε ένα μικρό κτήμα στη Ροδοχώρι Νάουσας, η Σοφία Μιχαηλίδου, εκπαιδεύτρια και υπεύθυνη στη Σχολή Εκπαίδευσης Σκύλων CALLIBRA , διηγείται ιστορίες για τον «σκύλο της αγάπης».
Σκύλος-βοηθός, σκύλος θεραπευτικής επαφής ή σκύλος θεραπείας, η Λούνα, προορίζεται να βοηθήσει άτομα με κινητικά προβλήματα και όχι μόνο.
«Ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στην Ιταλία, έχει και πτυχίο!» λέει η Σοφία. Μιλάω με μια φίλη μου ψυχολόγο στο Λονδίνο, η οποία μου λέει ότι και στην Ευρώπη και στην Αμερική όχι μόνο προτιμούν τα service dogs αλλά υπάρχει και εξειδίκευση για κάθε πάθηση. Στην Ελλάδα βέβαια, είμαστε ακόμα πίσω. Η ιδέα της Σοφίας, δίνει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
«Θες να σου πω τι είναι στα αλήθεια η Λούνα; Είναι μια φοβερή φίλη. Γιατί δεν κάνει διακρίσεις. Είναι ένας φίλος που δεν τους κρίνει, αν μπορούν να τρέξουν ή να παίξουν. Το αγαπημένο της παιχνίδι είναι να τους πηγαίνει παιχνίδια κι εκείνα της τα πετάνε πίσω. Πέρα από τη βοήθεια στα παιδιά, κουβαλάει ξύλα για το τζάκι σε μεγάλους ανθρώπους που δεν μπορούν να μετακινηθούν.Δίνουμε χαρά σε παιδιά που δεν έχουν και πολλές επιλογές».
«Πίστεψα στα θαύματα» μου λέει και αναφέρει την περίπτωση του Μ. «Ο Μ., είναι 10 ετών, έχει αυτισμό, είναι κλειστός στον εαυτό του και έχει τάσεις επιθετικότητας. Κάποια στιγμή, τον είδα που καθόταν κι έτρωγε πατατάκια. Πήγα και έβαλα δίπλα του το σκυλί. Ο μικρός του τράβηξε το αφτί. Αμέσως η λογοθεραπεύτρια έτρεξε να το σταματήσει- "άστο" της είπα. "Το σκυλί θα μου το δείξει αν πονάει". Τον άφησα ένα λεπτό και παρατήρησα ότι έπεφτε η ένταση. Δηλαδή, από εκεί που τσιμπούσε δυνατά και φώναζε, το παιδί χαμήλωσε τους τόνους. “Είδες πόσο σ' αγαπάει η Λούνα, τώρα θα τη χαϊδέψουμε” του είπα και έβαλα το χεράκι του πάνω στο κεφάλι του σκύλου. Άρχισε να γελάει το αγοράκι. Του ζήτησα να την κεράσει από τα πατατάκια του και την κέρασε 4 φορές με χαρά! Μετά από ένα λεπτό, έπρεπε να επιβραβεύσω το σκυλί μου, και είπα “Μπράβο Λούνα”. Κι ο Μ., το επανέλαβε. Ως τότε δεν μίλαγε, απλά μούγκριζε. Δέκα ολόκληρα χρόνια, δεν είχε πει ποτέ του καμία πρόταση».
Η Λούνα μεγάλωσε με την εκπαιδεύτρια της από τις πρώτες στιγμές της γέννησής της. Την ρωτάω για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του σκύλου. «Ο σκύλος θεραπείας, πρέπει να είναι ένα μαλακό ζώο, υπομονετικό, να αντέχει τον πόνο, γιατί κάποια παιδιά μπορεί χωρίς να το θέλουν να το πονέσουν. Εμείς πιάνουμε το χέρι τους, τα μαθαίνουμε να χαϊδεύουν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με τρυφερούς τρόπους. Η Λούνα ξεχώρισε από άλλους σκύλους της ίδιας εκπαίδευσης γιατί δεν πρόκειται για κάποιο αδέσποτο που εκπαιδεύτηκε για να γίνει σκύλος θεραπευτικής επαφής ώστε να μην γνωρίζουμε τις προηγούμενες εμπειρίες της. Τα αδέσποτα συχνά έχουν δυσάρεστα ή και τραυματικά γεγονότα από άνθρωπο με αποτέλεσμα να μην μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για τις αντιδράσεις του ζώου σε στιγμή πόνου για παράδειγμα».
«Δήλωσα την διαθεσιμότητά μου, εθελοντικά, να επισκεπτόμαστε, η Λούνα και εγώ τους μαθητές του ειδικού σχολείου Γιαννιτσών» αναφέρει η εκπαιδεύτρια. Την ίδια στιγμή, η κοινωνική λειτουργός του σχολείου ετοιμάζει την υποβολή πρότασης στο Υπουργείο προκειμένου να αξιοποιηθεί η Λούνα στην κοινωνική και συναισθηματική εκπαίδευση των μαθητών, οι γονείς συμφωνούν να δοκιμάσουν.
«Η ανάπτυξη σχέσης με ένα εκπαιδευμένο σκυλί όπως η Λούνα, εκτιμώ θα συμβάλει σημαντικά στην εκπαίδευση των μαθητών μας τόσο στην διαχείριση συναισθημάτων φόβου, θυμού όπως και στην ανάπτυξη των κοινωνικών τους δεξιοτήτων» τονίζει η κοινωνική λειτουργός. Ελπίζει να εγκριθεί και να τρέξει από φέτος το πρόγραμμα.
«Όταν έχεις έναν σκύλο θεραπείας στο σπίτι και βγάλεις στο πάρκο το παιδί σου που έχει διανοητικές ή κινητικές ανάγκες, τα άλλα παιδιά αμέσως το πλησιάζουν. Είναι ένα μέσο κοινωνικοποίησης» λέει η Σοφία. Η δική της πληρωμή, δεν είναι με χρήματα. Αρκείται σε χαμόγελα. «Τι να τα κάνεις τα λεφτά, όταν βλέπεις ένα παιδί να γελάει και τη μαμά του χαρούμενη- γιατί δεν έχει πολλούς τρόπους να το κάνει να γελάσει».
Ένα άλλο αγόρι, ο Μ., έκλεισε τα 13. Είναι παιδί με υδροκέφαλο, δεν μπορεί να κινηθεί, δεν μπορεί να καθίσει. Όταν η Λούνα πήγε σπίτι του, ο μικρός πρώτη φορά στη ζωή του ακούμπησε σκύλο και έδειξε μεγάλη χαρά. «Η μαμά του είχε συγκινηθεί πολύ. Δεν το είχε ξαναδεί να γελάει έτσι» λέει η Σοφία. Στόχος της ίδιας «να μάθουν οι γονείς, τι είναι ο σκύλος θεραπείας και να αξιοποιηθεί όσο το δυνατόν. Ετοιμάζουμε, εκπαιδεύουμε κουτάβια. Είναι σημαντικό να μάθουν οι γονείς για τους εναλλακτικούς τρόπους εκπαίδευσης των παιδιών τους καθώς είναι και λίγο πιο κοντά στη φύση των ανθρώπων».
Αναδημοσίευση από το VICE Greece
Πηγή: Ροδοχωρίτης: Η Σοφία Μιχαηλίδου μιλάει για τη Λούνα "σκύλος θεραπείας"
Follow us: @Savsidir on Twitter | Rodochoritis on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑ ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ